Materiaal: rood baksteen
Afmetingen: 12 x 12,5 x 12 cm
Conditie: zeer intensief gebruikt; er kunnen nog slechts twee kaarsen tegelijk in gebrand worden, in plaats van de vroegere vijf. Versierd met kruismotief.
Alles moet weg. Ik kan het niet meer aanzien: jarenlang heb ik nachtenlang in de vlammen gestaard terwijl ik poogde mijn gedachten te ordenen en er iets van op te schrijven. Maar het vuur dat zo lustig voor mijn ogen danste, wilde maar niet naar mijn hart overslaan. Daarom moet deze oude trouwe, licht brengende metgezel nu ook maar de deur van mijn kloostercel uit. (Laat U, God, vanaf heden een lamp voor mijn voet zijn.)
Het is een echt stevige kandelaar, fors van formaat, van rood baksteen, en geheel gefabriceerd uit één stuk. Oorspronkelijk stond deze brok gebakken klei in de refter: er konden toen nog maar liefst vijf kaarsen tegelijk in staan branden dus u kunt zich voorstellen wat een enorme bak licht dat gaf. We zaten er dan ook wel met weet ik hoeveel broeders tegelijk bij te eten. Zelfs vanaf de Popkenstraat en de Schoolstraat was door de kleine raampjes van ons refugium, ons toevluchtsoord, in de avondschemering te zien wat wij op onze bordjes hadden liggen. En dat was niet mals!
Natuurlijk is er in de jaren daarna weleens wat onhandig met deze kaarskolos omgesprongen. Broeder Sicco heeft al te vaak op een bruuske manier de kaarsstompen uit de holtes geprobeerd te verwijderen. En dat zie je; op drie plekken is de steenklomp afgebrokkeld. Onherstelbaar, naar ik vrees.
Toen er nog drie kaarsen in konden, heeft de kandelaar nog een tijdje in de gang dienstgedaan, tot ook daar Sicco’s ongeduld een einde aan maakte. Er konden nog twee kaarsen in, en dat is zo gebleven, al die decennia dat deze lichtbak in mijn cel stond. Maar voor mij zal het licht nu aanstonds doven.
